Het prentenboek De eend, de dood en de tulp (2008) is een klassieker van Wolf Erlbruch, die dit jaar de Astrid Lindgren Memorial Award ontving voor zijn gehele oeuvre. Onlangs werd het boek van de Duitse illustrator dan ook opnieuw uitgebracht door Uitgeverij Hoogland & Van Klaveren.
Als we het prentenboek openslaan zien we een eend die achterom kijkt. Maar hij ziet niets. Op de volgende pagina loopt hij weer verder. En even later stopt hij weer. ‘Al een tijdje had de eend zo’n gevoel.’ De eend kijkt dan ook weer achterom. Nu ziet hij iemand. Het is de dood. De dood heeft een skelethoofd en een lange jurk aan. De eend schrikt natuurlijk erg van de dood. ‘Kom je me nu halen?’ Maar de dood legt uit dat hij altijd in de buurt is; ‘zo lang als je leeft – voor het geval dat’. Dat snapt de eend niet. Maar de dood legt uit dat er altijd iets kan gebeuren, zoals een nare kou of een ongeluk.
De eend is bang dat de dood zal zorgen voor een ongeluk, maar zo werkt het niet. Het leven zorgt daarvoor. Daar krijgt de eend kippenvel van, want daar wil ze helemaal niet mee bezig zijn. De dood glimlacht naar de eend. Hij is eigenlijk best aardig. De eend neemt de dood mee naar de vijver om te duiken naar voedsel, maar dat bevalt de dood niet. De eend warmt de koud geworden dood op door bovenop hem te gaan liggen. ‘Dit had nog niemand voor de dood willen doen.’ De volgende ochtend leeft de eend nog steeds en is daarom blij.
De dood maakt er grapjes over. De eend gaat vervolgens hardop dromen over het leven na de dood. De dood kan echter geen verhalen bevestigen en daarom gaan ze maar iets spannends doen. Samen klimmen ze in de boom en bekijken de vijver van boven. De dood kan gedachten lezen en praat makkelijk over de dood. Te lang over de dood filosoferen vindt de eend echter niet leuk… In de weken erna zitten ze samen vaak in het gras. Tot de eend het op een avond heel koud krijgt. Dat is het moment dat de dood in actie moet komen en zijn tulp gebruikt bij het afscheid.
Het is niet verwonderlijk dat De eend, de dood en de tulp in 2008 zowel een Zilveren Griffel als een Vlag & Wimpel van de Penseeljury ontving. Wolf Erlbruch weet namelijk op een goede en fijne manier kinderen kennis te laten maken met dood. De dood is een lastig onderwerp waar veel ouders mee zullen worstelen. Een prentenboek als deze kan je echter rustig samen met je kind doornemen en bevat grote, duidelijke tekeningen met weinig prikkels. Zo kan het kind zich goed concentreren op de plaatjes en zal de dood niet langer eng zijn, maar begrijpelijk en toegankelijk. De dood is realistisch neergezet; het is niet iets vrolijks, maar wel iets dat nu eenmaal bij het leven hoort.
We leven allemaal mee met de eend, die al op leeftijd is en daarom rekening zal moeten gaan houden met het einde. De eend wil dat liever niet, maar toch is het iets dat de eend – en iedereen – niet zomaar uit de weg kan gaan. Ook is het mooi om te zien hoe de dood in zijn werk gaat. Dat het heel mooi en kalm kan verlopen. De tulp staat hier symbool voor; deze is al vanaf het begin aanwezig en is een ‘cadeau’ voor de eend om mee te nemen op zijn laatste reis. Ook is er ruimte voor grapjes. Op het laatst dwarrelen er sneeuwvlokjes uit de lucht; deze zou je ook kunnen zien als tranen. Het boek leent zich dan ook goed voor interactief voorlezen. Samen kun je de dood van een geliefde bespreken en dat het heel normaal is dat hier tranen aan te pas komen, net zoals in het boek. De dood en het rouwproces worden zo voor kinderen vatbaar gemaakt.
Titel: De eend, de dood en de tulp
Auteur: Wolf Erlbruch
Uitgeverij: Hoogland & Van Klaveren
ISBN: 9789089672117
Voor kinderen vanaf 5 jaar.
Lees ook:Klassieker: De eend, de dood en de tulp – Wolf Erlbruch
Lees ook:De eend, de dood en de tulp
Lees ook:Wolf Erlbruch wint Astrid Lindgren Memorial Award 2017
Lees ook:Ben je bang in het bos, Grote Wolf? – Jan De Kinder
Lees ook:Klassieker: De coole cowboy – Tjibbe Veldkamp & Wouter Tulp