Hoe lang zijn geheimen houdbaar? is na de roman Is vriendschap 4ever? het derde deel in de succesvolle IzzyLove-reeks van Manon Sikkel.
Hoe lang kun je een geheim bewaren? Moeten geheimen niet gewoon een houdbaarheidsdatum hebben, net als een pak melk? Een sticker boven op het geheim waarop staat: niet doorvertellen tot 2018?
Elke familie heeft een geheim. De mijne ook. En als de leraren niet hadden besloten te gaan staken en de scholen niet wekenlang dicht waren geweest, dan had ik het waarschijnlijk nooit ontdekt. Maar laat ik het verhaal van voren af aan vertellen…
Hoe lang zijn geheimen houdbaar? is het derde deel over IzzyLove van Kinderjury-winnares Manon Sikkel. Manon won in 2012 en 2013 de prijs van de Nederlandse Kinderjury en in 2013 kreeg ze ook de Pluim van de Senaat.
Lees hieronder de voorpublicatie van Hoe lang zijn geheimen houdbaar?
‘We zijn hier bij elkaar om onze dierbare tante te herdenken.’ De man die op het podium achter de microfoon staat kijkt ernstig het zaaltje van het rouwcentrum in. Isa zit op de achterste rij en luistert naar de man in zijn donkerblauwe pak die heel langzaam vertelt over het leven van zijn tante. ‘Een groot deel van haar leven heeft tante in hetzelfde huis gewoond,’ zegt hij. ‘Voor ons, haar neven, was haar huis een veilige haven en het rook er altijd naar verse koffie.’
Gatver, denkt Isa, een huis dat altijd naar koffie ruikt. Ze kijkt naar de mensen in de zaal. Bijna iedereen heeft grijs haar, behalve die ene jongen die drie rijen voor haar zit. Ze kan haar ogen niet van zijn glanzende zwarte haar afhouden. Jan, denkt ze, wat een gewone naam. Zou hij ook een neef van de dode mevrouw Meneer zijn? En heet hij dan Jan Meneer? Dat zou wel weer jammer zijn van zo’n leuke jongen, denkt ze. Als je het heel snel achter elkaar uitspreekt, klinkt het als ‘jammeneer’.
‘En dan vragen wij nu alle aanwezigen om een minuut stil te zijn en in die tijd de overledene te herinneren zoals wij haar het liefste zagen.’ Isa schrikt op uit haar gedachten. Ze heeft geen idee waar ze nu aan moet denken. Ze kent de overledene maar op één manier en dat is liggend in een kist. Ze staart naar de lichtbruine houten kist waar een dekentje van witte rozen op ligt. Daarin ligt mevrouw Meneer en ze haalt geen adem meer. Isa kijkt snel weer naar de jongen met het zwarte haar. Ze denkt nu eenmaal liever aan een leuke levende jongen dan aan een onbekende dode vrouw. Opeens klinkt er keiharde muziek in de zaal. ‘I am telling you,’ klinkt er uit de luidsprekers, ‘I’m not going.’ Isa moet haar lach inhouden. Wie draait er nou zulke muziek op een begrafenis? Zingen ‘I’m not going’, terwijl je allang dood bent. ‘You’re gonna love me,’ zingt de zangeres met een hoge uithaal, en daarna ‘love me, love me, love me, love me’. Isa heeft altijd gedacht dat er op begrafenissen alleen maar huilmuziek werd gedraaid, maar dit is best een leuk lied. Ze kijkt naar Jan en stelt zich voor hoe ze hand in hand over de begraafplaats lopen. Love me, love me, zingt ze in haar hoofd mee. Ze kan een grote glimlach niet onderdrukken. Lachen op een begrafenis mag, heeft ze zojuist besloten.
Even later klinkt er zielige vioolmuziek. Achter de kist gaan twee grote deuren open. Isa ziet een lange laan met links en rechts hoge bomen en daarachter grafstenen zo ver als ze kan zien. Vijf mannen en een vrouw in lange zwarte jassen tillen de kist op en lopen ermee naar buiten. Jan en zijn moeder staan vooraan op het gangpad. ‘Kom,’ fluistert Isa tegen haar moeder, en ze trekt haar aan haar arm mee het gangpad op. Als ze opschiet, kan ze achter Jan en zijn moeder aan naar buiten lopen. ‘Nee, wacht maar even tot iedereen weg is.’ Haar moeder doet een stap naar achteren. Een oudere man die een vrouw in een rolstoel duwt loopt langs en glimlacht naar hen. Schiet op, denkt Isa.
Even later loopt Isa buiten in een lange stoet van oude mensen. Jan loopt vooraan in de rij. Hij steekt wel een kop uit boven de mensen om hem heen. Als ze een beetje doorloopt, kan ze nog bij hem in de buurt komen. Maar waarom lopen al die mensen voor haar zo gruwelijk langzaam? Het zijn slakjes in grijze pakjes, denkt ze. Opeens krijgt ze een enge gedachte. Over een tijdje zijn jullie allemaal dood. Ze probeert nu alle mensen weg te denken en stelt zich voor hoe ze daar alleen met Jan loopt en hun moeders. ‘We krijgen onweer,’ klinkt een piepende stem naast haar.
Isa kijkt naar de lucht. Die is opeens donkergrijs geworden. De vrouw in de rolstoel, die naast haar rijdt, met knarsende wielen in het grind, kijkt haar aan alsof ze wil waarschuwen voor iets heel ergs. ‘En ze was zo bang voor onweer.’ Isa hoort het haar moeder heel zacht zeggen, alsof ze in zichzelf praat in plaats van dat ze de vrouw antwoord geeft. Isa kijkt naar de grafstenen die langs het pad staan. FAMILIE VERDRIET, staat er op een steen, WILLEM KOEK staat er op een andere en JACOBUS SUKKEL op de steen ernaast. Het is een dorp met gekke namen.
‘Wilt u een kopje koffie?’ vraagt een vrouw met een dienblad vol witte kopjes en schoteltjes, wanneer Isa even later in een zaaltje van de begraafplaats staat. Er staan hoge tafeltjes met bordeauxrode tafelkleedjes en langs de muur staat een rij grijze stoelen. Waarom, denkt Isa, kunnen ze het hier niet wat oppimpen? Alsof mensen die doodgaan altijd een slechte smaak hebben. ‘Nee, dank u, ik hou niet van koffie.’ ‘Je lijkt op je moeder toen ze jong was.’ De moeder van Jan is naast Isa en haar moeder komen staan. Ze doopt een plak cake in haar koffie. ‘Dat zegt iedereen,’ zegt Isa, die voorzichtig om zich heen kijkt om te zien waar Jan is. Ze stelt zich voor hoe hij straks bij hen komt staan en haar aankijkt en dan naar haar glimlacht. Kom je hier vaker? vraagt hij dan. En zij zal lachen om zijn gekke vraag. Natuurlijk komt ze hier niet vaker. En terwijl hij iets dichter bij haar komt staan, zegt hij met een knipoog: wat doet een leuk meisje als jij op een begraafplaats als deze?
Isa is zo ver weg met haar gedachten dat ze schrikt wanneer ze opeens de stem van Jans moeder hoort. ‘Jazeker,’ zegt ze, ‘en ik kan het weten. Ik ken je moeder al vanaf dat ze een baby was, nietwaar?’ ‘Zeker, Vera,’ zegt Isa’s moeder. Jazeker, de hypotheker, denkt Isa. Ze voelt de hand van haar moeder, die zachtjes tegen haar arm duwt.
‘Waarom ga je niet even naar buiten voor wat frisse lucht?’ Ze heeft helemaal geen zin in frisse lucht. Ze wil in de buurt blijven van Jans moeder, omdat ze hoopt dat Jan dan bij hen komt staan, ook al ziet ze hem nu nergens. Haar moeder geeft haar een iets harder duwtje. ‘Vijf minuutjes,’ fluistert ze in Isa’s oor. ‘Mam,’ sputtert ze tegen, en ze kijkt haar moeder smekend aan, maar die geeft haar nu een stevige duw in de richting van de deur.
Titel: Hoe lang zijn geheimen houdbaar?
Serie en deel: IzzyLove 3
Auteur: Manon Sikkel
Uitgeverij: Moon
ISBN: 9789048820559
Voor kinderen vanaf 10 jaar.
Lees ook:Wolfje
Lees ook:Love Stories: Yelien en Blue Boy (For Girls Only!) – Hetty van Aar & Danny De Vos
Lees ook:Over van alles, maar vooral over de liefde
Lees ook:Het verdwenen kuikentje
Lees ook:Een fijne neus voor liefde – Stacey Lee