Polle praat tegen zijn vader. Hij beschrijft hoe stil het is in huis. Dat zijn moeder een beetje moet huilen en dat zijn broer Dajo alleen op zijn kamer zit. Polle vertelt over hoe zijn vader ziek werd. Dat het net superlang stratego was. En dat zijn vader absoluut niet wilde verliezen. Hij vertelt over de bloemen en de tantes in huis. En hij praat over vroeger. Over de kermis, het schaatsen en voetbal. Hij weet zeker dat zijn vader hem hoort…
“Papa, weet je nog dat je me uitlegde wat er in je lijf gebeurde?
Je vertelde over gemene soldaatjes.
Soldaatjes die alles kapotmaakten.
De dokter gaf je een medicijn dat tegen de soldaatjes ging vechten.
Het duurde even, en toen won het medicijn.
Voor altijd.
Dachten we.
Je voelde je weer beter.
Maar er was nog één soldaatje.
Dat had zich heel goed verstopt.”
Het thema ziekte en overlijden is lastig. Ik vind dit boek een aanrader. Kinderen gaan anders om met overlijden dan volwassenen. Bas Maliepaard (recenseert voor Trouw) zegt in zijn recensie: ‘Het is vooral de zuivere, ontwapenende kinderblik die dit boek zo indrukwekkend maakt. Volwassenen gaan na een sterfgeval op in het verdriet en de administratieve rompslomp, voor kinderen gaat het leven in zekere zin gewoon door. Dat voelt schrijfster Tamara Bos haarfijn aan.’ Ik ben het daar helemaal mee eens.
Titel: Papa hoor je me?
Auteur: Tamara Bos
Illustraties: Annemarie van Haeringen
Uitgeverij: Leopold
Vanaf acht jaar
Lees ook:Kapsalon Romy – Tamara Bos
Lees ook:Hoe zou de maan smaken?
Lees ook:De avonturen van Joep & Koos – Yvonne Ramerman
Lees ook:Polle proeft de maan, die het allerlekkerst is!
Lees ook:Mijn papa weet alles – Astrid Desbordes